آيا تابه حال در اسامي افراد اشتباه كرده ايد؟ يا در به خاطر آوردن تاريخ ها مشكل داشته ايد؟
به گزارش واشنگتن پست، حافظه، فارغ از سن، خطاپذير و انعطاف پذير است. مغز انسان هر بار مقادير بي شماري از اطلاعات را پردازش مي كند و فضاي كافي براي ذخيره تمام آن ها وجود ندارد. و جالب اين جا است كه فراموشي وجه مهمي از حافظه است.
حافظه چگونه كار مي كند؟
مغز اطلاعات گسترده اي را پردازش و نگهداري مي كند، اما محدوديت هايي دارد. تاريخ و وقايع را مي توان ذخيره كرد و تا روزها و هفته ها يا حتي تمام عمر به ياد داشت. وقتي خاطره هاي جديد خلق مي شوند، مغز بايد خاطره هاي مهم را اولويت بندي كند، و بنابراين، به ياد آوردن جزئيات يا اتفاق هاي كم اهميت تر دشوار مي شود.
وقتي با اطلاعات جديدي مواجه مي شويم، مغز آن را با تغيير سلول هاي عصبي هيپوكامپ و ساير قسمت ها كدگذاري مي كند. اين گروه هاي سلولي اطلاعات خاصي از يك خاطره را حفظ و رد خاطره اي ايجاد مي كنند كه رد عصبي ناميده مي شود.
بيشتر اين اطلاعات فراموش مي شوند مگر اينكه در مدت تثبيت حافظه ذخيره شوند، كه اغلب در خواب رخ مي دهد و خاطرات پايدار و بلندمدت مي شوند.
خاطرات ما ثابت و دائمي نيستند. هر بار كه سراغ خاطره اي مي رويم و دوباره تثبيتش مي كنيم، تغيير مي كند. گاهي، وقتي درباره خاطره اي گفت و گو مي كنيم و يا ويديوهاي خبري مرتبط با آن مي بينيم، ذهن ممكن است اين تجربه ها را بازتركيب و به اشتباه به عنوان خاطره ذخيره كند.
به همين دليل است خاطراتي كه تعريف مي كنيم ممكن است به مرور تغيير كنند و اشتباه به ياد آوردن اتفاقي رايج است.
چرا فراموشي ضروري است؟
آنچه ما به ياد مي آوريم متمايز و داراي بار عاطفي است و ارزش اين را دارد كه پس از رخ دادن، به آن فكر كنيم. خاطرات بر اتفاق هاي زندگي و آنچه بيش از همه ما را تحت تاثير قرار مي دهد متمركز است. در نتيجه، جزئيات كم اهميت اغلب دور ريخته مي شود.
خاطرات ناقص هزينه سيستم حافظه اي است كه طوري تنظيم شده است تا فقط چيزهايي را كه مي خواهيم به ياد داشته باشيم.
فراموش كردن به ما امكان مي دهد كه با افزايش سن، اطلاعات مهم را از تجربيات روزمره تشخيص بدهيم.
حافظه با افزايش سن چه تغييري مي كند؟
برخي تغييرات بخشي از روند افزايش سن و زوال شناختي است كه با تغيير ساختاري مغز همراه است كه از ميانه عمر آغاز مي شود. ممكن است سيناپس ها يا همان اتصال هاي ميان سلول هاي عصبي تضعيف شوند. احتمال دارد سلول هاي مغز بميرند يا برخي بافت هاي مغز پاره و نازك شوند.
آشكارترين اثر سن روي سرعت پردازش مغز است، كه هنگام صحبت مشهودتر است، وقتي فرد در به ياد آوردن كلمات دچار مشكل و لكنت مي شود.
با افزايش سن، مغز به استرس، حواس پرتي و خستگي حساس تر مي شود؛ و همه اين عوامل عملكرد حافظه را تضعيف مي كنند.
البته مغز قادر است اين ضعف ها را جبران كند و مغز پير در فيلتر كردن اطلاعات نامرتبط يا ايجاد ارتباط ميان تجربه ها از مغز جوان ماهرتر است.
چرا تاريخ ها و اسامي را اغلب فراموش مي كنيم؟
حفظ برخي اطلاعات دشوارتر است، به ويژه به ياد آوردن تاريخ ها و اسامي، مگر اينكه آن خاطرات را مرور و تقويت كنيم.
اين مسئله فارغ از سن براي هر كسي اتفاق مي افتد و يكي از وجه هاي آسيب پذير حافظه است. به ياد آوردن اسامي سخت تر است زيرا به نوعي قراردادي اند و معناي ذاتي ندارند.
ناتواني در به ياد آوردن اسامي، حتي نام كساني كه خوب مي شناسيم، از شكايت هاي رايج در مورد افزايش سن است. اما كارشناسان مي گويند گرچه اين موضوع براي افراد نگران كننده است، نشانه مشكلات شناختي نيست.