تهران- ايرنا- يافته هاي دانشمندان نشان مي دهد انجام كارهاي داوطلبانه يا كمك به ديگران در خارج از خانه مي تواند روند پيري شناختي را 15 تا 20 درصد كُند نمايد.
به گزارش گروه علمي ايرنا، وبگاه ساي تِك دِيلي در گزارشي آورده است:
يافته هاي جديد نشان مي دهد كه ارتباطات اجتماعي معنادار نه تنها روحيه را تقويت مي كند، بلكه قادر است از سلامت مغز نيز محافظت كند. پژوهشگران دانشگاه تگزاس و دانشگاه ماساچوست بوستون در مطالعه اي دريافتند كه اختصاص زمان منظم براي كمك به ديگران مي تواند روند زوال شناختي ميانسالان و سالمندان را به ميزان چشمگيري كُند نمايد.
مطالعه اي 20 ساله با نتايج چشمگير
اين پژوهش گسترده كه با بررسي بيش از 30 هزار بزرگسال آمريكايي در طول دو دهه انجام شد، نشان داد افرادي كه به صورت داوطلبانه يا غيررسمي به همسايگان، اقوام و دوستان كمك مي كردند، 15 تا 20 درصد كاهش شناختي كمتري را در روند پيري تجربه كردند. جالب اينكه بيشترين مزيت در افرادي مشاهده شد كه تنها دو تا چهار ساعت در هفته را به كمك كردن به ديگران اختصاص مي دادند.
ديدگاه پژوهشگر ارشد
سِي هوانگ هان (Sae Hwang Han)، سرپرست اين پژوهش، توضيح مي دهد: حمايت هاي روزمره، چه در قالب رسمي و چه غيررسمي، مي تواند تأثيرات شناختي ماندگاري داشته باشد. نكته جالب اين بود كه مزاياي شناختي كمك به ديگران محدود به اثرات كوتاه مدت نبود، بلكه با تداوم مشاركت، اين تأثيرات به صورت تجمعي افزايش مي يابد.
كمك هاي ساده، تأثيرات بزرگ
اين پژوهش از نخستين مطالعاتي است كه هم زمان كمك هاي داوطلبانه رسمي و اقدامات غيررسمي روزمره مانند رساندن همسايه به مطب پزشك، نگهداري از نوه ها يا كمك در امور مالياتي را بررسي كرده است.
هان در اين زمينه خاطرنشان مي كند: معمولاً تصور مي شود كمك هاي غيررسمي مزاياي كمتري براي سلامت دارند، اما يافته هاي ما نشان مي دهد كه مزاياي شناختي اين قبيل كمك ها با فعاليت هاي داوطلبانه رسمي مقايسه شدني است.
سازوكار تأثير: كاهش استرس و التهاب
مطالعه ديگري به سرپرستي هان نشان مي دهد كه فعاليت هاي داوطلبانه با كاهش استرس مزمن، از مغز دربرابر آسيب هاي ناشي از التهاب محافظت مي كنند.
اهميت تداوم مشاركت
يافته ها حاكي از آن است كه رفتارهاي كمك كننده مي توانند با كاهش فرسايش فيزيولوژيك ناشي از استرس و تقويت ارتباطات اجتماعي، سلامت مغز را بهبود بخشند.
هان تأكيد مي كند: بسياري از سالمندان كه از سلامت مطلوبي برخوردار نيستند، همچنان مي توانند مشاركت ارزشمندي در كمك به اطرافيان داشته باشند و دقيقاً اين گروه هستند كه مي توانند به طور ويژه از فرصت هاي كمك كردن بهره مند شوند.
اين يافته ها بر اهميت تداوم مشاركت سالمندان در انواع فعاليت هاي كمك كننده، حتي پس از آغاز زوال شناختي، تأكيد مي كند.