پرينت
شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا) || شخصي سازي در روابط عمومي، به عنوان كليدي ترين مفهوم بيست و يكمين كنفرانس بين المللي روابط عمومي ايران كه در تاريخ 8 اسفند 1403 برگزار شد، رويكردي است كه بر شناخت ژرف نيازها، علايق و دغدغه هاي مخاطبان تأكيد مي كند. اين نگرش، از همان ابتداي فرايند ارتباطي، تمامي ابعاد پيام را تحت تأثير قرار مي دهد و باعث مي شود سازمان ها و شركت ها بتوانند محتوايي متناسب با ويژگي هاي منحصربه فرد هر گروه مخاطب ارائه دهند.
در نگاه نخست، شايد چنين به نظر برسد كه شخصي سازي تنها در لحن و شكل پيام خلاصه مي شود، اما تأثير واقعي آن فراتر از قالب هاي ظاهري است و به عمق ساختار ارتباطي نفوذ مي كند. هنگامي كه روابط عمومي بتواند پيام هاي خود را بر اساس داده هاي عيني و تحليل هاي دقيق از سلايق مخاطبان تدوين كند، نه تنها حس احترام متقابل ارتقا مي يابد، بلكه مخاطب احساس مي كند سازمان به طور واقعي به او اهميت مي دهد.
از اين منظر، شخصي سازي فقط يك تكنيك نيست، بلكه فرآيندي است كه از فرهنگ سازماني آغاز مي شود و با نگرش مديران ارشد درباره نقش روابط عمومي در شكل دهي افكار عمومي ارتباط دارد. در كنفرانس اخير نيز سخنرانان با ارائه نمونه هاي متنوع، نشان دادند كه شخصي سازي فراتر از ارسال پيام هاي جداگانه به مخاطبان گوناگون است؛ بلكه مي تواند به اصلاح ساختارهاي سازماني، به روزرساني سياست هاي ارتباطي و حتي بازتعريف چشم انداز كلان سازماني منجر شود.
اين نگرش نيازمند همكاري تنگاتنگ ميان واحدهاي تحقيق و توسعه، مديريت داده، بازاريابي و روابط عمومي است تا بتوان داده هاي صحيح را گردآوري، تحليل و به شكل ايده آل در فرايند تصميم سازي به كار گرفت. در حقيقت، شخصي سازي در روابط عمومي نقطه تلاقي بين فناوري هاي نوين داده محور و هنر ارتباطات انساني به شمار مي رود و مي تواند پايه گذار تحولاتي بنيادين در نحوه برقراري ارتباط ميان سازمان و مخاطبان باشد.
به ويژه در عصر هوش مصنوعي، الگوريتم هاي يادگيري عميق قادرند ضمن تحليل حجم وسيعي از اطلاعات، الگوهاي رفتاري كاربران را كشف كنند و پيام هاي متناسب با ذائقه و نياز واقعي آنان ارائه دهند. اين سطح از دقت و هوشمندي، به روابط عمومي امكان مي دهد با هر مخاطب در زمان مناسب و كانال دلخواه او ارتباط برقرار كند و بدين ترتيب، اثربخشي كمپين هاي ارتباطي را به طرزي چشمگير افزايش دهد.
در امتداد اين بحث، يكي از دستاوردهاي مهم كنفرانس، يادآوري جايگاه روابط عمومي به عنوان سفير اعتمادساز ميان سازمان و مخاطبان بود؛ سفيري كه بايد هميشه آينده نگر، خلاق و توانمند در بهره گيري از ابزارهاي نو باشد. اگرچه فناوري هاي جديد در گسترش قدرت ارتباطي سازمان نقش بسزايي دارند، اما تأكيد سخنرانان بر اين بود كه انسان در قلب اين تحولات باقي مي ماند و استفاده هوشمندانه از تكنولوژي بايد مكمل مهارت هاي نرم انساني باشد.
نبايد فراموش كرد كه شخصي سازي پيام ها تنها زماني ارزشمند است كه به تعامل عميق تر، گفت وگوي دوسويه و در نهايت شكل گيري رابطه اي مبتني بر اعتماد و احترام منجر شود. هرچند ممكن است در نگاه نخست، شخصي سازي فرايندي پرهزينه و پيچيده جلوه كند، اما سرمايه گذاري در آن به سازمان ها كمك مي كند تا از هدررفت منابع جلوگيري كنند و در عوض، پيام هاي خود را دقيقاً به دست مخاطبان هدف برسانند.
يكي از جلوه هاي شخصي سازي كه در كنفرانس بارها مورد تأكيد قرار گرفت، توجه به تنوع فرهنگي و اجتماعي مخاطبان است؛ چراكه پيام يكسان ممكن است در بافت هاي فرهنگي متفاوت، برداشت هاي گوناگوني ايجاد كند. بنابراين، سازمان ها ناگزيرند در طراحي استراتژي هاي ارتباطي خود، به ظرفيت هاي فرهنگي هر گروه مخاطب دقت كنند و با درك پيشينه هاي مختلف، پيام را به زبان و شيوه اي قابل فهم براي آن گروه بيان نمايند. اين همان نقطه اي است كه شخصي سازي از رويكردي تبليغاتي فراتر رفته و به استراتژي اي ارزش آفرين تبديل مي شود؛ استراتژي اي كه مي تواند تعاملات انساني را به سطحي بالاتر از تبادل اطلاعات صرف هدايت كند.
مخاطب امروز، مخاطبي آگاه و حساس به رويكردهاي فريبنده تبليغاتي است و در برابر هرگونه بزرگ نمايي يا اغراق واكنشي منفي نشان مي دهد؛ پس شخصي سازي مي تواند جايگزين شعارزدگي شود و اعتماد از دست رفته را بازگرداند. از سوي ديگر، كنفرانس به ما آموخت كه هوش مصنوعي تنها زماني مي تواند در خدمت شخصي سازي قرار بگيرد كه داده هاي اوليه به درستي گردآوري و تحليل شوند؛ در غير اين صورت، الگوريتم هاي پيشرفته نيز خروجي هاي مخدوش و گمراه كننده ارائه خواهند داد. اين مسئله اهميت مديريت داده را در سازمان ها نشان مي دهد؛ زيرا هرگونه خطا در جمع آوري داده، تأثير منفي بر نتيجه گيري هاي روابط عمومي خواهد داشت و ممكن است باعث شود مسير ارتباط با مخاطبان از هدف اصلي منحرف شود.
ارزش ديگر هوش مصنوعي در روابط عمومي شخصي سازي شده، توانايي پيش بيني روندها و آينده پژوهي ارتباطات است؛ چراكه تحليل داده هاي رفتاري مي تواند رفتارهاي آتي مخاطبان را تا حدي روشن كند. اين توانمندي مي تواند به روابط عمومي كمك كند تا به جاي واكنش منفعلانه به رويدادها، سناريوهاي مختلف را از پيش در نظر بگيرد و براي هر يك، خط مشي ارتباطي متناسب تعريف كند. چنين رويكردي نه تنها ريسك سازماني را كاهش مي دهد، بلكه به ايجاد تصويري پويا و آينده نگر از سازمان در ذهن مخاطبان منجر مي شود؛ تصويري كه مبتني بر آمادگي براي رويارويي با تغييرات و نوسانات محيطي است. البته اجراي اين نوع از روابط عمومي نيازمند وجود تيمي متخصص از تحليل گران داده، روان شناسان ارتباطي، جامعه شناسان و كارشناسان فناوري اطلاعات است؛ چراكه تنها رويكرد ميان رشته اي مي تواند ابعاد مختلف شخصيت و رفتار مخاطب را درك كند.
اين نگاه ميان رشته اي، حامل اين پيام مهم است كه روابط عمومي در جهان امروز، رشته اي مجزا و ايستا نيست، بلكه حوزه اي است كه بايد با دانش هاي گوناگون پيوندي عميق برقرار سازد. به ويژه در سيليكون ولي كه مهد نوآوري هاي تكنولوژيك است، زيرساخت هاي داده محور و فرهنگ ريسك پذيري، زمينه اي مناسب براي پرورش ايده هاي نوآورانه در حوزه روابط عمومي ايجاد كرده اند. اما انتقال اين تجربه به ايران يا هر جاي ديگر دنيا، بدون بومي سازي و در نظر گرفتن شرايط خاص فرهنگي و اجتماعي، ممكن است به نتايج نامطلوبي منجر شود.
بر اين اساس، يكي از درس هاي مهم كنفرانس تأكيد بر اين بود كه شخصي سازي بايد با احترام به هويت محلي و اقتضائات بومي انجام شود؛ چراكه هيچ دو فرهنگي يكسان نيستند و برداشت هر جامعه از مفاهيمي همچون اعتماد، احترام و شفافيت متفاوت است. در سازمان هايي كه داراي نيروي انساني چندفرهنگي هستند، اين امر اهميت بيشتري پيدا مي كند؛ زيرا ارتباطات داخلي نيز نيازمند شخصي سازي است تا كاركنان احساس كنند سازمان به تفاوت هاي آنان ارج مي نهد و زمينه رشد همه جانبه ايشان را فراهم مي كند.
بدين ترتيب، مفهوم شخصي سازي صرفاً محدود به روابط سازمان با مخاطبان بيروني نيست، بلكه مي تواند در روابط دروني سازمان نيز نقش كليدي ايفا كند و به ارتقاي حس تعهد و تعلق در ميان كاركنان بينجامد. در واقع، كاركنان به عنوان نخستين سفيران سازمان، زماني در نقش خود موفق خواهند بود كه خود نيز پذيراي الگوي شخصي سازي باشند و احساس كنند سازمان براي هويت فردي آنان ارزش قائل است.
از سويي ديگر، كنفرانس نشان داد كه ابزارهاي شخصي سازي در روابط عمومي متنوع و در حال رشد هستند؛ از هوش مصنوعي و فناوري هاي مبتني بر بلاكچين گرفته تا سامانه هاي مديريت ارتباط با مشتري پيشرفته. اما نكته كليدي اين است كه ابزار صرفاً ابزاري بيش نيست؛ آنچه اهميت دارد، طرز فكر و جهان بيني مديران و كارشناسان روابط عمومي است كه بايد به اصل شخصي سازي باور داشته باشند.
اگر باور مديران به شخصي سازي تنها در حد يك شعار باقي بماند، هيچ ابزاري نمي تواند معجزه كند و روابط عمومي در نهايت به كليشه هاي قديمي خود باز خواهد گشت. از اين رو، يكي ديگر از درس هاي مهم كنفرانس، لزوم آموزش مداوم و پيگيري رويكردي يادگيرنده در تمام سطوح سازماني بود؛ چراكه در دنياي پرشتاب فناوري، ايستايي به منزله عقب ماندن از جريان روز است.
همچنين، شفافيت در فرايند گردآوري و استفاده از داده ها براي شخصي سازي، به عنوان يكي از اركان اساسي ساخت اعتماد مطرح شد؛ چراكه مخاطبان امروزه درباره حريم خصوصي خود بسيار حساس هستند. به محض آنكه مخاطبان احساس كنند سازمان از اطلاعات شخصي آنان سوءاستفاده مي كند يا اطلاعات آنان را بدون رضايت در اختيار ديگران مي گذارد، تمام تلاش هاي روابط عمومي براي ايجاد رابطه اي وفادارانه از بين خواهد رفت. بنابراين، لازم است در كنار به كارگيري ابزارهاي هوشمند و الگوريتم هاي پيشرفته، شيوه اي شفاف و اخلاقي براي مديريت داده ها در نظر گرفته شود تا امنيت و حريم خصوصي مخاطبان تأمين شود. تجربه سازمان هاي بزرگ جهاني نيز نشان داده است كه هرگونه رسوايي در زمينه حفظ حريم خصوصي كاربران، مي تواند اعتبار سازمان را به شدت مخدوش كند و پيامدهاي جبران ناپذيري در پي داشته باشد.
كنفرانس همچنين بر اين نكته تأكيد كرد كه شخصي سازي ابزاري قدرتمند است؛ اما اگر پيام هاي شخصي سازي شده فراتر از حد نياز مخاطب بروند، ممكن است اثر معكوس داشته باشند و او را آزرده يا حتي نگران سازند. به بيان ديگر، حفظ تعادل بين دقت شخصي سازي و رعايت حريم خصوصي فردي، يكي از چالش هاي مهم روابط عمومي در دوران هوش مصنوعي است كه نياز به سياست گذاري هاي متوازن و دقيق دارد. از همين رو، اصول اخلاقي و كدهاي رفتاري در زمينه استفاده از اطلاعات شخصي، بايد به صورت شفاف تدوين و به كاركنان آموزش داده شود تا از سوءبرداشت ها و مشكلات احتمالي جلوگيري شود.
يكي از جذاب ترين بخش هاي كنفرانس، بررسي نمونه هاي موفق از سازمان هاي بزرگ بود كه توانسته بودند با تركيب هوش مصنوعي و تحليل داده هاي مخاطبان، پيام هايي با درجه بالايي از شخصي سازي توليد كنند. اين سازمان ها معمولاً از پلتفرم هاي چندكاناله براي تعامل استفاده مي كنند و در هر كانال، پيشنهادها، خبرها و اطلاع رساني ها را بر اساس علايق قبلي كاربر تنظيم مي كنند؛ بنابراين مخاطب هميشه محتوايي را دريافت مي كند كه به آن تمايل بيشتري دارد.
مهم تر از همه اينكه چنين رويكردي نرخ مشاركت مخاطبان را به شدت افزايش مي دهد و سطح وفاداري به برند را تقويت مي كند؛ چراكه احساس نزديكي و احترام متقابل در ذهن مخاطب شكل مي گيرد. در عين حال، نگه داشت اين سطح از شخصي سازي نيازمند به روزرساني مداوم اطلاعات مخاطبان و تحليل مستمر الگوهاي رفتاري آنان است؛ فرايندي كه اگر به صورت مداوم انجام نشود، داده ها به سرعت كهنه مي شوند و نتايج نادرست به بار مي آورند.
از سويي ديگر، كنفرانس بر اين مسئله نيز انگشت گذاشت كه مفهوم شخصي سازي در روابط عمومي تنها معطوف به فضاي ديجيتال نيست؛ بلكه اين رويكرد بايد در تمامي كانال هاي ارتباطي، اعم از رويدادهاي حضوري، تلفن، رسانه هاي سنتي و جلسات رسمي نيز لحاظ شود.
به عنوان مثال، در يك رويداد حضوري، مي توان با توجه به سلايق و نيازهاي مدعوين، برنامه هاي جانبي متفاوتي را تدارك ديد يا امكاناتي را فراهم كرد كه هر گروه بتواند تجربه اي منحصربه فرد داشته باشد. اين گونه اقدامات، نه تنها به تقويت حس ارزشمندي در افراد كمك مي كند، بلكه نشان مي دهد سازمان تا چه حد براي برقراري ارتباط مؤثر، زمان و انرژي صرف كرده است.
در فضاي آموزشي نيز شخصي سازي مي تواند به ارائه محتوايي متناسب با سطح مهارت و علاقه دانشجويان منجر شود و در نتيجه، كيفيت يادگيري را به طرز قابل توجهي افزايش دهد. استفاده از اپليكيشن هاي تعاملي و پلتفرم هاي آموزش مجازي كه بر مبناي هوش مصنوعي كار مي كنند، به اساتيد امكان مي دهد مسير يادگيري هر دانشجو را به دقت پايش كرده و در صورت نياز، بازخوردهاي شخصي ارائه دهند. اين سطح از ارتباط تعاملي در حوزه آموزش، الگويي الهام بخش براي روابط عمومي است تا نشان دهد چگونه مي توان با هر مخاطب، مسيري اختصاصي براي يادگيري و تعامل ترسيم كرد.
اما گاهي اوقات، فقدان زيرساخت هاي فني يا نبود فرهنگ كار تيمي مي تواند مانع اجراي كامل شخصي سازي شود؛ اينجاست كه نقش مديران ارشد در فرهنگ سازي و تأمين منابع لازم بسيار برجسته مي شود. اگرچه منابع مالي و فني مي توانند پياده سازي شخصي سازي را تسهيل كنند، اما مهم ترين عامل براي موفقيت همچنان باور قلبي و تلاش مستمر كاركنان روابط عمومي است كه بايد خود را وقف شناخت و درك عميق مخاطبان كنند. اين تلاش مستمر، تنها با يادگيري مداوم و رصد تحولات روز جهان ارتباطات امكان پذير است؛ به همين دليل، سخنرانان كنفرانس بارها بر اهميت شركت در دوره هاي آموزشي داخلي و بين المللي، مطالعه مقالات تخصصي و تعامل با جامعه علمي تأكيد كردند.
روابط عمومي امروز، اگر به سمت شخصي سازي حركت نكند، دير يا زود با موجي از انتظارات مخاطبان مواجه خواهد شد كه ديگر پاسخ گويي به آن ها با روش هاي سنتي امكان پذير نيست. در حقيقت، همگام شدن با نيازهاي جديد نسل جوان كه رشد يافته در دل فناوري است، مسئله اي حياتي براي بقا و پيشرفت سازمان ها به شمار مي رود؛ نسلي كه توقع دارد خدمات و ارتباطات به شكل آني، دقيق و متناسب با سلايق شخصي ارائه شود. كنفرانس همچنين يادآور شد كه تحولات تكنولوژيك تنها در حوزه سخت افزار و نرم افزار خلاصه نمي شوند، بلكه تغييرات گسترده اي نيز در حوزه الگوهاي تفكر و سبك زندگي مخاطبان پديد مي آورند
ازاين رو، نگاهي چندجانبه و آينده نگر در روابط عمومي مي تواند سازمان را در مسير درست هدايت كند و مانع شوك هاي ناگهاني در مواجهه با تغييرات محيطي شود. سازمان هايي كه همواره به روز هستند و از طريق پژوهش هاي علمي، نيازهاي احتمالي مخاطبان را پيش بيني مي كنند، مي توانند استراتژي شخصي سازي خود را به موقع بهينه سازند.
همچنين، توجه به فرايند بازخوردگيري از مخاطبان در هر مرحله، يكي از روش هاي مؤثر در حفظ پويايي شخصي سازي به شمار مي رود؛ زيرا بدون دريافت بازخورد، ممكن است سازمان مدت ها در مسيري اشتباه گام بردارد.
از چشم انداز راهبردي، شخصي سازي مي تواند پل ارتباطي ميان سودآوري و مسئوليت اجتماعي سازمان باشد؛ چراكه با شناخت دقيق مخاطبان، سازمان مي تواند در كنار اهداف اقتصادي خود، دغدغه هاي اجتماعي آن ها را نيز مدنظر قرار دهد. اين رويكرد، زمينه مناسبي براي اجراي پروژه هاي مشاركتي با ذي نفعان مختلف فراهم مي آورد و مي تواند روابطي بلندمدت و معنادار با جوامع محلي برقرار سازد. از همين رو، برخي از سخنراني هاي كنفرانس و همچنين كارگان آموزشي به بررسي نمونه هاي موفقيت آميز سازمان هايي اختصاص داشت كه توانسته اند با استفاده از رويكرد شخصي سازي، پيام هاي اجتماعي تأثيرگذاري را به گروه هاي مختلف مردم برسانند.
در نهايت، جمع بندي مباحث نشان داد كه آينده روابط عمومي، بي ترديد در گرو تركيب هوشمندانه فناوري و انسانيت است؛ فناوري براي تسهيل فرايندهاي پيچيده و انسانيت براي حفظ روح تعامل سازنده. شخصي سازي به ما مي آموزد كه هر مخاطب، داستان منحصربه فرد خود را دارد و روابط عمومي موفق، روايتي از آن داستان را درك مي كند، ارج مي نهد و به شكلي ارزشمند منعكس مي سازد. اين رويكرد مي تواند سازمان ها را به جايي برساند كه ديگر با واژه هايي نظير مخاطبان ناشناخته يا كاربران غريبه روبه رو نباشند، بلكه هر فرد را به عنوان يك شخصيت حقيقي با نيازهاي ملموس بشناسند. نتيجه چنين شناختي، خلق رابطه اي صميمي تر و پايدارتر است كه در بلندمدت نه تنها به افزايش سودآوري مي انجامد، بلكه تصويري ماندگار از صداقت، توجه و مسئوليت پذيري در اذهان عمومي مي آفريند.
بر همين اساس، كنفرانس روابط عمومي ايران نقطه عطفي توصيف شد كه مي تواند مسير روابط عمومي ايران را در دهه آينده تحت تأثير قرار دهد و آن را به الگويي پيشرو در منطقه تبديل كند. اين پيشروي تنها در سايه تركيب دانش بومي با آخرين يافته هاي جهاني در حوزه هوش مصنوعي و ارتباطات محقق خواهد شد و لازمه آن، گسترش همكاري هاي علمي و حرفه اي ميان دانشگاه ها، شركت هاي فناور و نهادهاي دولتي است.
با چنين نگرشي، مرزهاي سنتي ميان روابط عمومي، بازاريابي، تبليغات و حتي تحقيقات اجتماعي از ميان برمي خيزد و به جاي آن، سيستمي يكپارچه شكل مي گيرد كه هدف غايي آن، رضايت و رشد متقابل سازمان و جامعه است. داگرچه رسيدن به اين مرحله نيازمند صرف زمان، بودجه و انرژي قابل توجه است، اما عوايد آن به مراتب بزرگ تر خواهد بود و مي تواند فصل تازه اي در تاريخ ارتباطات انساني و سازماني بگشايد. از دل اين كنفرانس، چراغي نو براي روابط عمومي در ايران افروخته شده است؛ چراغي كه اميد مي رود نه تنها در سطح ملي، بلكه در عرصه بين المللي نيز نشان دهنده توانايي و پتانسيل هاي شگرف كشور در حوزه ارتباطات باشد.
.روابط عمومي شخصي سازي شده، پنجره اي به سوي تعاملات صميمي تر، كارآمدتر و محترمانه تر با مخاطبان است و به دليل ارزش هاي انساني نهفته در آن، مي تواند الگويي الهام بخش براي حوزه هاي ديگر نيز باشد. اين رويكرد، نه يك مُد زودگذر، بلكه پاسخي ضروري به تغييرات شتابان اجتماع و فناوري است؛ تغييري كه همگان را به تجديدنظر در مناسبات سنتي و بازتعريف نقش سازمان ها در قبال مردم فرا مي خواند. در نتيجه، هر نهادي كه خواهان بقا و موفقيت در آينده باشد، ناگزير است به سمت شخصي سازي قدم بردارد و براي اين كار، بايد از هم اكنون زيرساخت هاي لازم را فراهم سازد. اين زيرساخت ها مي تواند شامل بسترهاي نرم افزاري تحليل داده، آموزش نيروهاي متخصص، تدوين استانداردهاي اخلاقي و شفافيت در ارتباط با مخاطبان باشد كه همه در كنار هم، بدنه اصلي تحول در روابط عمومي را مي سازند.
در سايه اين تحولات، ممكن است شاهد شكل گيري نسل جديدي از كارشناسان روابط عمومي باشيم كه علاوه بر مهارت هاي سنتي، دانش عميقي از علوم داده، روان شناسي شناختي و طراحي تجربه كاربر دارند. اين تركيب دانشي، افق هاي تازه اي را در همكاري هاي بين رشته اي مي گشايد و مي تواند تعريف سنتي از روابط عمومي را به كلي دگرگون كند، به طوري كه ديگر تنها با يك بخش يا واحد در سازمان مواجه نباشيم. بلكه روابط عمومي در قالب يك هسته مركزي ظاهر شود كه تمامي بخش هاي سازمان را براي ايجاد يك تجربه شخصي سازي شده براي هر گروه از مخاطبان هماهنگ مي كند. چنين رويكردي، خود مستلزم رهبراني در سطح مديريت عالي است كه ارزش شخصي سازي را درك كنند و منابع كافي براي پياده سازي آن اختصاص دهند.
بدون پشتوانه مديريتي قوي، حتي بهترين ايده ها و پيشرفته ترين ابزارهاي شخصي سازي نيز راه به جايي نخواهند برد و در نهايت، سازمان در چرخه قديمي ارتباطات كليشه اي گير خواهد كرد. در همين راستا، كنفرانس روابط عمومي به مديران يادآور شد كه فراتر از هزينه هاي كنوني، بايد به دستاوردهاي آينده بينديشند؛ دستاوردهايي كه مي تواند روابط سازمان را با مخاطبان و جامعه به طرز حيرت انگيزي ارتقا دهد.
اگر قرار است ايران در عرصه روابط عمومي جهان حرفي براي گفتن داشته باشد، ناچار است همگام با تحولاتي كه در مراكز نوآوري رخ مي دهد، پيش برود و از ظرفيت هاي متخصصان داخلي نيز به خوبي بهره بگيرد. اين همگامي البته به معناي تقليد نيست، بلكه همواره بومي سازي و ابتكار عمل بر اساس شرايط محلي ضروري است تا فرايند شخصي سازي در نهايت به رشد پايدار سازمان ها و جامعه منجر شود.
جمع بندي نهايي كنفرانس، در دنياي امروز، قدرت نرم و توان تأثيرگذاري فرهنگي تا حد زيادي مرهون توانايي ما در برقراري ارتباطي مؤثر، هدفمند و ارزش محور است كه شخصي سازي راه را براي تحقق آن هموار مي سازد. اين مسير البته خالي از چالش نيست و نيازمند مقابله با مقاومت هايي است كه در برابر تغيير ساختارهاي سنتي شكل مي گيرد؛ اما روح پيشروي و نوآوري در كنفرانس نشان داد كه روابط عمومي ايران آماده اين تغيير است. آمادگي اي كه از سوي شركت كنندگان در قالب ارائه پيشنهادهاي عملي، طراحي راهكارهاي فناورانه و هم انديشي علمي به نمايش گذاشته شد و نويدبخش فردايي بهتر براي جامعه ارتباطي كشور است.
در نهايت، اين كنفرانس همچون پلي ميان گذشته و آينده، پيشينه ارزشمند روابط عمومي ايران را با فناوري هاي نوين پيوند داد و بر اهميت نگاه انساني در دوران هوش مصنوعي تأكيد ورزيد. نگاهي كه يادآور مي شود: هرقدر هم ابزارهاي ما پيشرفته شوند، روح اصيل ارتباطات در درك، احترام و هم دلي ريشه دارد و اين اصول بنيادين را هيچ فناوري اي نمي تواند جايگزين كند. اين يادآوري در خلال كنفرانس بارها از زبان استادان و پيشكسوتان شنيده شد و مخاطبان را بر آن داشت تا در عين ستايش از هوش مصنوعي، تعهد خود به ارزش هاي انساني و اخلاقي را حفظ كنند. درسي كه نشان مي دهد نيروي واقعي روابط عمومي در تركيب خرد انساني با ابزارهاي نوين نهفته است و اگر اين تعادل درست برقرار شود، افق هاي روشني در انتظار سازمان ها و جامعه خواهد بود.
گذر زمان ثابت خواهد كرد كه تا چه اندازه ما در بهره گيري از اين فرصت تاريخي موفق عمل كرده ايم و تا چه حد توانسته ايم مفاهيم يادگرفته شده را در عمل به كار ببنديم. اما نشانه ها حاكي است كه انگيزه و دانش كافي براي شكل دادن به فردايي متفاوت در روابط عمومي ايران وجود دارد و با ادامه اين مسير، مي توان به تثبيت جايگاه كشور در عرصه جهاني ارتباطات اميدوار بود. اين دقيقاً همان پيامي است كه كنفرانس، ضمن ارائه دستاوردهاي علمي و تجربي، به حاضران انتقال داد و زمينه را براي آغاز فصل تازه اي از همكاري و تعامل بين ذي نفعان فراهم ساخت. فصلي كه هرچند چالش هاي خاص خود را خواهد داشت، اما به پشتوانه نخبگان و نسل جوان متخصص در حوزه ديتا، روان شناسي، مديريت و ارتباطات، مي تواند دستاوردهاي درخشاني رقم بزند
بي ترديد، استمرار برگزاري چنين رويدادهايي و گسترش تبادل دانش بين متخصصان داخلي و خارجي، پيشرفت اين حوزه را تسريع مي كند و انگيزه هاي تازه اي براي به كارگيري شخصي سازي در روابط عمومي ايجاد مي نمايد. در پايان، اميد مي رود كه درس هاي اين كنفرانس، فراتر از محتواي سخنراني ها و كارگاه هاي آموزشي، در قامت رويكردي مداوم و پويا جلوه گر شود و نقش به سزايي در تعالي روابط عمومي ايران ايفا كند. اين رويكرد، كليد گذر از ارتباطات سنتي به روابط عمومي هوشمند است و مي تواند ما را در مسير تحقق ايده آل هايي چون مردم داري، شفافيت و بهره وري ارتباطي راهنمايي كند.
مردم داري بدين معنا كه مخاطب ديگر عنصري مبهم و ناشناس نيست، بلكه انسان هايي با احساسات، نيازها و آرزوهاي منحصربه فرد هستند كه سازمان موظف است به آن ها توجهي ويژه داشته باشد.
شفافيت به اين معنا كه همه اجزاي فرايند ارتباطي، اعم از گردآوري داده، تحليل آن و ارائه پيام، بايد در بستري اخلاقي و روشن صورت گيرد تا اعتماد مخاطب در بلندمدت حفظ شود و بهره وري ارتباطي نيز بدان معناست كه از هر دقيقه، هر پيام و هر كانال ارتباطي به بهترين شكل ممكن استفاده شود تا بازدهي تعامل با مخاطب افزايش يافته و رسالت سازمان در مدت زماني كوتاه تر و با كيفيتي بالاتر محقق گردد.
در مجموع، آنچه در اين كنفرانس گفته شد و تجربه گرديد، ما را متقاعد مي كند كه آينده از آن كساني است كه قدر دانش، فناوري و ارزش هاي انساني را در كنار هم بدانند و با ادغام هوشمندانه آن ها، مسير جديدي براي ارتقاي ارتباطات بيافرينند؛ مسيري كه از شخصي سازي آغاز مي شود اما به بهبود كليت فرهنگ سازماني، افزايش حس مسئوليت اجتماعي و گسترش ارتباطاتي با كيفيت تر و عميق تر ميان سازمان و مردم منتهي خواهد شد.
لينك كوتاه: https://www.shara.ir/?p=34453